Kasolle peshkatarësh buz’ detit me shkulm
sa të çuditshme, të varfra, delikate
me ëmbëlsin’ e mjegullt e fatin e turbullt
e syt’ e qartë të vajzës që shkëlqejnë
ngazëllenjës,- porsi ylli në ujë
prej trëndafilëve të vjeshtës
po ku shkon bardhësia
kur shkrin bora e re
orë që ikin më shpejt se një shkëndijë
me ditët e njëtrajtshme, netët e pashterrme
me endjet mes paplotësis’ e përjetësisë
e poeti që ësht’ plazëm i kulluar i dritës
mbi të cilin Zoti vë herë – herë
kundërshtit’ e tij sfilitëse
ja, nis shkrin bor’ e re
por ku e çon bardhësinë
bre, tretja gjith’ e së fshehtës melankolike
t’emrave të herojve, t’monumenteve të të vdekurve
prej gëzimit të gjall’ të karafilëve
e dhembja e madhe e njerëzve që beftas vjen
prej se asnjë prej tyre s’mbijeton më shumë
se ëndrra e ideali i vet
ah, po ku shkon bardhësia
kur shkrin bora e re…
Durim Çaça