por s’lë gjurmë një rimë
në frymërimin e fjalës
një burbuqe që çel
përmbi trungun e frashërit
sytë e shkruar të drerit
shenja e dhëmbit t’leopardit
shiu i rrushit të vyshkur
udh’kryqet e portokalleve t’amësht
pylli me pisha, shtëpia në fermë
nën një qiell blu t’fazantë
shkulmi i ahtit djalëror
mbi kurm të petaltë të vajzës
shqot’ e agsholit s’lë gjurmë
mbi valën e oqeanit
loti i beftë i vendlindjes
në faqen e emigrantit
notat muzikore të vetmisë
një damar shpejtësie e zjarri
hija e fajkoit që shkon
mbi humnerën në zheg
kometa që nis të shfaqet
n’ëndrrën e një nate vere
lëvdimi i trëndafilit të kuq
paj, botë që gjurm’ s’mbet
veç dëshirimi i papërmbushur
si hije e një drite të zbehtë
ndriçimi i fresket i agut
që mbështjell ujërat bruz
stuhia e fshehur në puhizë
radhiqja e trishtuar nga jugu
melodi e brisht’ e dritës së ditës
hekuri, ndjenjat, ajthi i poetit
lulja e ajdesë në pasqyrë
gjaku i drurit të kedrit
poezia që i këndon dhembjes
për ëndrrat që humbën ngjyrat
hëna e peshku n’shkulmin e erës
afshi i lumit, i qumështoreve
në vetmin’ e gjelbër të fushës
të jetuarit si një sonet
kur bashkohen një dor’ e një mollë
oborri i bukur i vjeshtës në burg
gjuha e gjethes, rezonanca e deltës
botë, ah, që s’mbet gjurmë,
rima në shpirtërimin e verbit
leopardët që vrapuan me mua
pema në një natë me shi
penjt’ mbi plagë, bluja e pakuptueshme
zefiri që lekund lajthinë
stacionet e njëjt’ të trenave
në pikëllimin e nostalgjinë
botë që një gjurmë s’mbet
veç ëndërrimi i papërmbushur
si hije e një flake të zbehtë
kometa që shuhet n’terr të pafund
silueta në liqen e një mjelme
dhitë në kullotë në kodër
që stërpikin dheun me qumësht
njerëzit e paepshëm të vet’ jetës
një e premte tjetër që shkoi
zjarrmia e akullt e ankthit
n’ditët e melodishme t’shtatorit
qyqja e vjetër e Himalajeve
poezit’ që vrapojn’ në rrugicë
lavdia dhe orari i trenave
gurët, udhëtimet, digat e krahët
ëmbëlsia, plaga, pasuria
çerdhja e kashtës, shiu në kallama
udhëza n’kopshtin Nejshabur s’lë gjurmë
drita e yjeve mbi pyje t’gështenjave
rimat e humbura në muson
toka e ekstazës së lehtë
të dëshirës pambarim t’fëmijërisë
dhembja e fytit nga soneti
s’lë gjurm’ heshtja e vetëtimës
mbi terrin e gjirit të qetë
era e jargavanit n’ajrin e marsit
ngjyra e druajtur prej mëllage e rërës
së plazhit në heshtjen e agut
zjarri rrezbitës i burrërimit t’vrulltë
mbi trupin e zëmbakt’ të së dashurës
botë, paj, që s’mbet gjurmë
s’lë gjurmë kënga e gjerakëve
në degët e pemëve në vjeshtë
deti me pamje nga dritarja e saj
në kopshtin me qitro e shegë
mirazhi në shkretëtirë
vegimi n’syt’ e vajzës gjith’ shend
kometa që shuhet n’terr të pafund
silueta në liqen e një mjelme
lëvdimi i trëndafilit të kuq
qershit’, erërat, grunjërat, retë
ermimi i portokallit, i trumzës
hapësira e pacaktueshme e së fshehtës
seksi flakërues mizor i burrit
mbi ashkun e gruas së re
pylli me pisha, shtepia në fermë
nën një qiell blu fazani
njerëzit e paepshem të vet’ jetës
nata n’mauzoleumin e Khajamit
mjegulla përbrenda mjegullës
botë që s’mbet një gjurmë
botë që një gjurmë s’mbet
vec dëshirimi i papërmbushur
si hija e një prushi të qetë
shiu i rrushit të vyshkur
sytë e shkruar të drerit
liria si një adaxhio pafund
e gëzimit të egër të formës
lulet e verdha të së nesërmes
pa gjurmë në kujtimin e kohës
hëna e peshku n’shkulmin e erës
hija e fajkoit që ik vriktas
poezia që i këndon dhembjes
për ëndrrat që humbën ngjyrat…
Durim Çaça