vitet bëhen tipare t’fytyrës e ngjyra e mendimeve
me aromën e fortë si prej kafshe të agut
teksa vështron pyjet, qiellin sipër tyre, dritën e stinës
e ritmi i përditshëm, ngazëllimi, vuajtja e re
çudia e pabesueshme me të cilën gëzohet
gjer në fund një ditë e jetës
të dashurosh një trëndafil të përkohshëm
ësht’ të duash trëndafilin që lulëzon gjith’herë
në përjetësi, mot për mot
ah, t’udhëtosh nëpër arkeologjin’ e peisazhit
fshehja në hije, përndezja e valanidhit, vdekja
nën flatrën e bardh’ të zogjve që fluturojn’ lart
e tejngjyrimi i barit, i valëve, i reve
porsi ngjyrimi i largësis’ së përpiktë
e të ndrojtur të një fjordi norvegjez
un’ nuk dua të jetoj, miq
dua veç të dashuroj një herë
e të frymoj rastësisht
qiej mbrëmjeje e re që fluturojn’ sipër t’burgosurish n’prill
një vegim burri, një flaut, një grua në vetmi
si një bukuri e papërmbajtshme dhe e pamëshirshme
e hëna e re nën një vezulli murrizesh
puthja që bie mbi zemrën si pika e ujit
mbi tokën e thatë që dridhet
të dashurosh një trëndafil të përkohshëm
ësht’ të duash trëndafilin që lulëzon gjith’herë
në përjetësi, mot për mot…
Durim Çaça
